Eşimle bir kaç kez aramızda konuşması geçmiştir. Birçok uçurtması olupta bir türlü kısmetten uçuramamış. Hafta sonu İTÜ Günü Etkinlikleri kapsamında düzenlenen Uçurtma Şenliği'ne oğlum için değil, tereddüssüz eşim için gidelim dedim.
Fakat rüzgarın ne yönden estiği belli değil, bir alanda onlarca uçurtma var. Birçok insan ellerinde birer uçurtma "gerçekten bu da ötekiler gibi havalanacak mı?" telaşındalar, tabi bizde :). Uçurmaktan çok uçuramamak eğlenceliydi. Ağaçların tepelerinde ipi takılmış ve terk edilmiş onlarca uçurtma vardı.
Nihayetinde kütüphane önündeki geniş alanda rahatça son bir kez daha deneyelim diyerek bıraktık uçurmamızı. Eşim rüzgarın esintisiyle nihayet uçurmayı başardı. Ben uçan uçurtmamızın ipinden birkaç kez tuttum inanın çok zevkli. Eğer sizde bizim gibi ilk defa uçuracaksanız, sinirlenmeden :) eğlencesine takılın ve sonunda güzel bir anı bırakın kendinize. Uçurtma yapmak ve uçurmakta aslında bir kültür ve çok güzel bir eğlence, gökyüzünüze kendinizden bir şey yollamak, kontrolünü elinizde tutmak, onun hep o yükseklikte kalması için zaman zaman ipi çekip bırakmak çok güzel. En azından her çocuğun yapması gereken bir şey; uçurtma uçurmak !
Herşey eğlenceliydi ama bu esen rüzgarın beni bu kadar çok sarsacağını düşünememiştim. 6 saat baş ağrısı ile kıvrandım. Ağrı kesiciler fayda etmedi. Hayatımda ilk defa böyle başımın ağrıdığını hatırlıyorum. Neyse ki bu sabah daha iyiyim, yanaklarımda ve alnımda rüzgarın esintisiyle sıcaktan yanan kırmızı yerleri saymazsak...
